Kolejnym, odrestaurowanym w 2020 roku zabytkiem jest pochodząca z I poł. XVIII w. figura Chrystusa na krzyżu. To wysokiej klasy rzeźba o charakterystycznej, wysmukłej formie. Od lat znajdowała się na elewacji w niszy z tyłu kościoła, stanowiąc tam na tle współczesnej kompozycji malarskiej rzeźbiarski motyw sceny Ukrzyżowania. Na skutek wpływu zewnętrznych warunków atmosferycznych i innych czynników uległa istotnym zniszczeniom w obrębie samej formy rzeźbiarskiej oraz dekoracji malarskiej. Poza przemalowaniami praktycznie nie zachowały się oryginalne kolory w partii karnacji Chrystusa. Jednak w zagłębieniach fałd perizonium natrafiono na śladowe ilości najstarszej malatury – utlenionego srebra oraz błękitu (smalty), co potwierdziły badania chemiczne. Stan zachowania rzeźby oraz powyższe odkrycia dotyczące pierwotnej dekoracji malarskiej figury uwarunkowały dalsze działania konserwatorskie, uzyskany finalny efekt estetyczny. Prace te zrealizował dr Janusz Sarkowicz.
Ważną zmianą jest nowe miejsce ekspozycji rzeźby. Została ona przemieszczona do wnętrza świątyni nie tylko ze względu na odpowiednie warunki przechowywania. Z inicjatywy ks. Proboszcza Krucyfiks wraz z wcześniej odnowionymi figurami (św. Jan Ewangelista, Matka Boska Bolesna z XVII w.) zostały zamontowane na ścianie nawy, zastępując tam obraz XII stacji Drogi Krzyżowej. W ten sposób została zaaranżowana ikonograficznie Grupa Ukrzyżowania tworząca „przestrzenną” stację XII – „Jezus umiera na krzyżu”.
Tekst i fotografie: dr Janusz Sarkowicz
